คำไว้อาลัย

ผมเป็นหลานชายอานิด ลูกชาย พลอากาศโท สมโภช เทศประทีป พี่ชายคนที่สองซึ่งเสียชีวิตไปก่อนแล้ว คุณพ่อมีพี่น้องสี่คนอานิดเป็นคนที่สาม ความทรงจำของผมกับอานิดมีมากมาย ตั้งแต่วัยเด็ก คุณพ่อมักจะฝากให้อานิดมารับผมที่โรงเรียน แล้วกลับไปรอท่านมารับที่บ้านอานิด ทุกครั้งที่อานิดมารับก่อนกลับบ้านบางครั้งผมจำได้อานิดจะพาผมทานข้าวก่อน ร้านที่อานิดพาไปทานจะเป็นร้านที่ดูมีสไตล์เพราะอานิดเป็นนักเรียนนอกท่านจบดอกเตอร์จากประเทศเยอรมัน ความคิดท่านจะทันสมัยแม้กระทั่งเรื่องการแต่งตัว ท่านจะทันสมัยตามช่วงวัยมาก ซึ่งผมก็ใช้เป็นแบบอย่างจนทุกวันนี้ พอเติบโตขึ้นมาผมได้เป็นนักบินของกองทัพอากาศ ผมมักจะได้ยินจากรุ่นพี่รุ่นน้องเสมอว่าเจออาที่เป็นอธิการบดีที่แม่ฟ้าหลวง ท่านมักจะพูดเสมอมีหลานชายเป็นนักบิน ผมสัมผัสถึงความเมตตาที่อานิดพูดถึงผมกับพี่น้องนักบินทหารอากาศ ทุกครั้งมี่ผมได้มีโอกาศได้เจออานิดท่านมักจะชวนผมให้ไปเที่ยวเชียงรายเสมอ ผมเองก็อยากไป แต่สุดท้ายอานิดก็มาจากไปเสียก่อน ผมรู้สึกเสียใจมากที่สูญเสีย ญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักไปอีกคนแล้ว แต่ชีวิตทุกชีวิตก็ต้องมาถึงจุดนี้ทุกคน แต่จะต่างกันตรงที่ก่อนถึงจุดนี้ใครได้ทำความดีทำประโยชน์ให้จารึกใว้บ้าง ซึ่งอานิดได้ทำให้เห็นว่าสิ่งที่ท่านทำไว้ในเวลาที่มีชีวิต ท่านทำคุณงามความดีไว้มากมาย โดยเฉพาะด้านการศึกษาซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดต่อลูกหลานรุ่นหลัง พูดได้ว่า มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ท่านเป็นหนึ่งในผู้ปลุกปั้นสร้างขึ้นมา ผมภูมิใจในตัวอานิดครับ ขอให้อานิดหลับให้สบาย พี่นกน้องช้างลูกทั้งสองของอานิดก็เป็นคนดีมีความมั่นคงในการดำเนินชีวิตทั้งคู่ ขอให้คุณงามความดีที่อานิดทำไว้กับแผ่นดินจะอยู่ตลอดไป

‍