คำไว้อาลัย

ตั้งแต่จำความได้ นอกจากครอบครัวที่มีพ่อ แม่และพี่ฝน อีกครอบครัวหนึ่งที่ผมใกล้ชิดที่สุดคือครอบครัวของลุงนิด แม้ในวัยเด็กผมต้องติดตามคุณพ่อ (พลเอกพงษ์เทพ) ที่ย้ายไปประจำตามหน่วยต่างๆในภาคอีสาน ผมเติบโตและเรียนหนังสือที่นั่นจึงอยู่ห่างไกลกับญาติส่วนใหญ่ที่อยู่ที่กรุงเทพฯ และนานๆจะเจอกันที ผมเป็นหลานคนสุดท้องและโตมากับการได้ยินว่าผมคือหลานรักของคุณย่า ทุกๆปิดเทอมใหญ่ผมเลยมักจะได้ไปอยู่กับคุณย่าที่กรุงเทพฯ ซึ่งตอนนั้นคุณย่าอาศัยอยู่กับลุงนิด ผมเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะปิดเทอมอีกเพราะการได้ไปอยู่ที่บ้านของลุงนิดเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ได้สัมผัสชีวิตของครอบครัวที่สวยงามอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งล้วนแล้วมีรายละเอียดที่ประทับใจมากมายและจวบจนทุกวันนี้ผมซาบซึ้งใจมากที่ลุงนิดและป้าภาคอยดูแลผมเป็นอย่างดีในช่วงเวลานั้น พี่นกและพี่ช้างที่น่ารักเสมอมา ไม่ว่าจะห่างกันด้วยรูปแบบชีวิตและหน้าที่การงานที่แตกต่างแค่ไหนก็ยังรู้สึกอบอุ่นใกล้ชิดเสมอ 

นอกจากบุคลิคภาพที่พิเศษของลุงนิดที่มีความเป็นกันเองไม่ว่ากับใครระดับไหน รวมถึงคุณงามความดีต่างๆของลุงนิดที่ไม่สามารถบรรยายได้หมด มีสิ่งที่ผมเคารพรักเป็นอย่างมากในฐานะที่ผมเป็นคนรักการเล่นกีฬาคนหนึ่ง นอกจากหน้าที่การงานที่ดีแล้ว ลุงนิดเป็นนักกีฬาที่เอาจริงเอาจัง เอาชนะขีดจำกัดของตัวเอง หากแต่รู้กติกาและการถ่อมตนให้เกียรติเคารพคนรอบข้าง สร้างสมดุลให้กับตนเองผสานกับชีวิตด้านอื่นๆ ทั้งหมดนี้เป็นแนวทางส่วนหนึ่งที่ส่งต่อมาถึงผมในการเลือกจะมีชีวิตที่ดีแบบลุงนิด 

ผมมีความสุขในฐานะหลานคนหนึ่งที่ได้เห็นความมั่นคง ความสำเร็จ ความสุขของพี่นก พี่ช้าง และหลานๆ ที่น่ารักของลุงนิด และที่สำคัญที่สุดผมก็มั่นใจว่าลุงนิดเองภูมิใจมากกับการที่ได้เห็นดอกผลที่เจริญงอกงามดังกล่าวในตอนที่ลุงนิดมีชีวิตอยู่