คำไว้อาลัย

พ่อคะ...

‍

ปกตินกเป็นคนที่เขียนเก่งมาก ชอบจดบันทึก ชอบเขียนอีเมล หรือแม้กระทั่งเขียนไลน์ยาวๆ แต่พอต้องมาเขียนคำไว้อาลัยพ่อ ทำไมมันยากจัง นกอยากให้พ่อตื่นมาอ่านเองมากกว่านะคะ นกไม่ชอบเลยที่ต้องเขียนไปแล้วพ่อก็ไม่ได้อ่านอยู่ดี แต่อย่างไรก็ตามนกก็จะเขียนเพราะหวังว่าพ่ออาจจะรับรู้ได้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง เวลาใดเวลาหนึ่ง และคิดว่าพ่อต้องมีความสุขที่ได้อ่านคำไว้อาลัยของทุกคนค่ะ

‍

พ่อรู้มั้ยคะเวลาที่นกอ่านคำไว้อาลัยคนอื่น นกรู้เลยว่าพ่อมีคุณค่ามากแค่ไหนกับโลกใบนี้ นกแอบโกรธพ่อที่มาด่วนจากลาคนอื่นๆไปรวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร ตลอดเวลาที่พ่อมีชีวิตอยู่...พ่อมีคุณค่าในตัวเองและพร้อมที่จะแบ่งปันให้คนรอบข้างเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กพ่อก็เรียนเก่ง มุ่งมั่น พ่อบอกกับนกเสมอว่า...พ่อมีความฝันตั้งแต่เด็กว่าพ่อต้องไปเรียนต่อเมืองนอกให้ได้ ถึงแม้ว่าพ่อจะจนแต่พ่อก็สามารถสอบชิงทุนไปเรียนต่อจนจบระดับปริญญาเอกได้ด้วยตัวของพ่อเอง พ่อเก่งจริงๆค่ะ เวลาพ่อทำงาน พ่อก็จริงจัง นกไม่เคยเห็นพ่อบ่นเรื่องงานเลยสักครั้ง เคยแอบนึกว่าพ่อทำงานสบายจัง พอมาเห็นภาพตอนที่พ่อทำงานที่ทุกคนส่งมาให้ลง e-book พ่อลุยงานมากๆเลยค่ะ และยังเป็นที่ชื่นชมของบรรดาลูกศิษย์ลูกหา ตลอดจนเพื่อนร่วมงาน พ่อทำให้นกปลาบปลื้มและภูมิใจในตัวพ่อที่สุดเลยค่ะ

‍

ในบทบาทของอาจารย์และผู้บริหารมหาวิทยาลัยทำให้ในบางครั้งพ่ออาจต้องเสียสละความสุขของครอบครัว พ่อจะต้องย้ายไปอยู่ดินแดนที่ห่างไกลอย่างเชียงใหม่ เชียงราย บางทีนกก็แอบน้อยใจที่พ่อเห็นคนอื่นสำคัญกว่าภรรยาและลูก แต่ตอนนี้นกเข้าใจแล้วค่ะ การที่เราต้องเสียสละบางสิ่งบางอย่างของครอบครัวเราไปเพื่อไปสร้างสรรค์สิ่งที่เป็นประโยชน์ให้กับคนอื่นๆอย่างมากมายมหาศาล ทั้งด้านการให้โอกาสทางการศึกษา การพัฒนาบุคคลากร หรือทางด้านวิชาการ แม้กระทั่งเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นๆอีกหลายชีวิต นกไม่น้อยเนื้อต่ำใจอีกต่อไปแล้วค่ะ กลับเพิ่มความรักและภาคภูมิใจในตัวพ่ออีกเท่าทวีคูณ มันคงไม่สายเกินไปนะคะที่จะบอกว่า "นกรักและภูมิใจในตัวพ่อที่สุด" อีกนับล้านครั้ง เผื่อว่าพ่อจะได้ยิน...

‍

ช่วงน้ำท่วมปี 2554 เหมือนจะเป็นความโชคดีในความโชคร้าย นก เหมา ป๋อป้อ และอัง ได้มีโอกาสหนีน้ำท่วมมาพักบ้านห้วย หิน ฝน ที่แม่จัน นับเป็นช่วงเวลาเริ่มต้นของการสร้างภาพประทับใจของคุณตาและหลานๆ ป๋อป้อกับอังติดคุณตามาก จนพวกเรามาเที่ยวเชียงรายเป็นประจำทุกปีใหม่ บางทีแถมช่วงสงกรานต์ด้วย อัง-หลานชายคนเดียวก็มาบวชที่สถานปฏิบัติธรรมมิ่งมงคลสมปรารถนาของครูบาเป่ง อ.พาน จ.เชียงราย ทุกๆครั้งที่พวกเรามาหาพ่อ พ่อดูแลพวกเราดีมาก อาหารการกินและสถานที่ทุกที่ที่เราไปในเชียงรายล้วนแล้วแต่รู้จักพ่อ พวกเราได้อานิสงส์จากพ่อ ได้ทานแต่ของอร่อยแถมบางทีมีส่วนลดหรือฟรีก็มี "คุณตานี่ป๊อบปูล่าจริงๆ" หลานๆชม

‍

ปีใหม่ล่าสุด ปลาย ธ.ค. 2562 พวกเรานัดกันที่จังหวัดนครสวรรค์ ก็เห็นว่าพ่ออยากทานหมูสะเต๊ะที่พวกเราเคยโม้ไว้ว่าทั้งถูกและอร่อย อุตส่าห์ขับรถจากเชียงรายมาเจอพวกเราที่นครสวรรค์ พวกเราพาพ่อและหลานๆมาดูการแสดงจระเข้ในบึงบอระเพ็ดที่เราพลาดเมื่อครั้งก่อนจากนั้นไปดูพระอาทิตย์อัสดงที่ "พาสาน" จุดชมวิวแห่งใหม่ของนครสวรรค์ และท้ายสุดเที่ยวตลาดกลางคืนแถวปากน้ำโพ พวกเราได้พาพ่อไปทานหอยทอด หมูสะเต๊ะสมใจ ปิดท้ายด้วยการเดินดูของตลาดนัดที่พ่อแสนจะชื่นชอบ ดูพ่อมีความสุขมากมายอย่างเห็นได้ชัด ถึงขั้นจับมือพวกเราแล้วบอกว่าขอบคุณมากๆที่ทำให้พ่อมีความสุขขนาดนี้ จนนกแอบขำว่าคราวนี้พ่อทำไมโอเว่อร์จัง ไม่นึกเลยที่แท้พ่อขอบคุณพวกเราเป็นครั้งสุดท้ายต่างหาก...

‍

ต้นปี 2563 จำได้ว่าวันที่ 12 มกราคม พ่อมางานเลี้ยงอะไรสักอย่าง นกกับเหมาไปรับพ่อที่คณะสัตวแพทย์ จุฬา เห็นเพื่อนพ่อหลายคน อ.บุญมี อ.เล็ก อ.มานพ และก็มีพี่ปุ๊ย อ.อัจฉริยา นกจำได้แม่นเพราะพ่อชมพี่ปุ๊ยบ่อย แถมนกเคยทำงานเป็นผู้แทนยาที่ Ciba-Geigy ที่พี่โป้สามีพี่ปุ๊ยเป็นผู้จัดการแผนกยาสัตว์ จากนั้นเราไปกินสุกี้โบราณกันมีเหมา นก อัง อาม่าก็ไปด้วย วันนั้นพ่อดูโทรมไปเยอะเหมือนกันนะคะ แหม..ก็อายุเกือบจะ 77 แล้วหนิ วันที่ 18 มกราคมก็จะวันเกิดพ่อ วันนั้นพ่อเกือบลื่นล้มด้วย โชคดีที่อังรับไว้ทัน พ่อดูเหมือนว่าจะอ่อนแรงลงแต่นกก็คิดว่าพ่อยังแข็งแรง ไม่เคยคิดฝันเลยจริงๆ ว่าจะเป็นการกินสุกี้กันครั้งสุดท้ายระหว่างพ่อ พวกเราและอาม่า

‍

ช่วงปิดโควิด-19 กลางเดือนมีนาคม พ่อโทรมาถามถึงการสอบเป็นนักเรียนทุนโรงเรียนวิทยาศาสตร์จุฬาภรณราชวิทยาลัย ปทุมธานีของอัง พ่อดีใจมากที่อังสอบติด ตอนแรกอังติดสำรองอันดับ 77 แต่ผลสุดท้ายคือเรียกตัวได้เป็นนักเรียนทุนมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 สมความปรารถนา คุณตาดีใจมาก โทรมาคุยกับอังด้วยตัวเอง นกไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่านั่นคือคุณตาสั่งเสียหลานอังเป็นครั้งสุดท้าย เพราะคุณตาชื่นชมคนที่รักการศึกษา ยิ่งเป็นนักเรียนทุนด้วยแล้วคุณตายิ่งภูมิใจมาก ส่วนป๋อป้อคุณตาหมดห่วงอยู่แล้วเพราะคุณตาบอกเสมอว่า "ป๋อป้อเป็นเด็กฉลาด ช่างคิด ต้องสอนให้เค้าคิดเป็น ไม่ต้องห่วงและตอนนี้ก็อยู่ร.ร.สามเสนวิทยาลัย ep ซึ่งก็เป็นโรงเรียนชั้นนำของประเทศอยู่แล้ว นกไม่ต้องเครียดนะ พ่อว่านกเลี้ยงลูกได้ดีมากๆแล้ว" นี่คือคำชมสุดท้ายของพ่อ

‍

ช่วงสงกรานต์ที่กรุงเทพฯร้อนมาก นกร้อนรุ่ม ไม่ค่อยสบายใจพิกล อยากโทรหาพ่อแต่ก็ไม่ได้โทรสักที คิดแค่ว่าเดี๋ยวหลังหยุดโควิดจะไปหาพ่อ เจอตัวเป็นๆดีกว่า ได้แต่ไลน์ไปอวยพรวันสงกรานต์ พ่อก็ยังตอบกลับมาซึ่งปกติไม่ค่อยจะอ่านเท่าไหร่ ส่วนมากจะให้คนที่ดูแลพ่อตอบให้แทน นกไม่เฉลียวใจสักนิดว่าถ้าเราคิดจะทำอะไรก็ควรต้องรีบทำ บางครั้งเราอาจจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกเลยก็ได้ เช้าวันที่ 21 เมษายน นกได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิต นกไม่เชื่อจนกระทั่งได้เห็นกับตา พ่อได้จากพวกเราไปแล้วจริงๆ นกทำใจไม่ได้ นกเสียใจที่นกไม่ได้คุยกับพ่อ นกมีอะไรจะบอกพ่ออีกตั้งเยอะ แล้วนกจะไปเล่าให้ใครฟังดี...นกจะปรึกษาใคร...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะรีบโทรไปหา...บางทีนกอาจจะไปหาพ่อที่เชียงราย แล้วพ่อก็จะยังมีชีวิตอยู่ไปอีกเป็นสิบๆปี....นกเสียใจค่ะพ่อ
‍

นกแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพ่อคงมั่นใจแล้วว่าทั้งแม่ นก ช้าง อัง อาต้อย หลานๆ บุคคลากรในคณะสัตวแพทย์ มช. รวมทั้งที่มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวงที่พ่อได้ร่วมสร้างไว้สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้เองอย่างเข้มแข็งแล้ว พ่อถึงตัดสินใจจากพวกเราไปอย่างสงบ พ่อจากไปในอายุ 77 ปีซึ่งตรงกับอันดับการสอบติดที่จุฬาภรณ์ในสำรองอันดับ 77 ของอัง คอนโดที่นกซื้อให้ป๋อป้อสำหรับไว้ฝึกการใช้ชีวิตเอง ขึ้นรถไฟฟ้า ต่อรถเมล์ ไปร.ร.เองก็ห้องเลขที่ 77 และสุดท้ายวันครบรอบ 50 วันเสียชีวิตพ่อก็คือวันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2563 ซึ่งตรงกับวันครบอายุ 50 ปีของนกพอดี พ่อคงตั้งใจให้เป็นแบบนี้ และน่าจะเป็นด้วยอานิสงส์ผลบุญของพ่อที่ทำความดีไว้มากมายถึงส่งให้บั้นปลายชีวิตของพ่อเพียบพร้อมด้วยลาภ ยศ สรรเสริญและความรักจากผู้คนรอบกายอย่างล้นหลาม ทุกคนที่รักและเคารพในความดีงามของพ่อได้มาช่วยจัดงานใหญ่โตจากทางมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง มีน้ำหลวงพระราชทานมาอาบศพ และมีกำหนดการพระราชทานเพลิงศพให้พ่อเมื่อพ่อครบ 100 วัน แขกเหรื่อมากมายมาร่วมทำบุญในงานสวดอภิธรรมของพ่อทั้งๆที่เป็นช่วงหยุดโควิดที่ทุกคนต้องเก็บตัวแต่ในบ้าน ซึ่งภาระหน้าที่ต่างๆ ลูกหลานไม่มีใครต้องลำบากเลยแม้แต่สักนิดเดียว อีกทั้งยังมีผู้ที่ร่วมส่งข้อความไว้อาลัยซึ่งทุกข้อความล้วนแล้วแต่กลั่นมาจากหัวใจเพื่อมาบอกพ่อเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้...พ่อคงรับรู้ได้ถึงความรักที่แท้จริงของทุกคนแล้วนะคะ

‍

สุดท้ายนี้นกจะไม่เศร้าอีกต่อไปแล้วค่ะ นกรู้แล้วว่าพ่อคงอยากให้นกกับช้างเข้มแข็ง อดทนและเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับป๋อป้อ อัง และลาเต้ นกสัญญาค่ะว่านกจะพยายามเป็นแบบอย่างที่ดีของลูกๆ จะพยายามเลี้ยงดูลูกให้เป็นคนเก่งและคนดีของสังคม ที่สำคัญนกจะบอกให้พวกเขาอย่าลืมทดแทนคุณแผ่นดินอย่างที่พ่อเคยบอกนกไว้เสมอค่ะ พ่อหลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องห่วงกังวลอะไรทั้งสิ้น นกกับช้างจะช่วยกันดูแลแม่ให้มีความสุขกาย สุขใจ นกขอให้คุณงามความดีที่พ่อได้กระทำไว้มาตลอดชีวิตของพ่อ  จงเป็นดั่งแสงประทีปนำพาดวงวิญญาณของพ่อไปสถิตเสถียร ณ แดนสวรรค์ในสัมปรายภพอันสงบสุขตลอดนิรันดร์ เทอญ

‍

‍