คำไว้อาลัย

กราบลาอาจารย์ด้วยหัวใจ.....รศ. น.สพ. ดร. เทอด เทศประทีป

ปี 2540 วันนั้นเป็นวันสอบสัมภาษณ์เพื่อเข้าเรียนคณะสัตวแพทยศาสตร์ มช.

อ. เทอด : หนูชอบกระต่ายไหม 

โอ๋ : ชอบค่ะ

อ. เทอด : ทำไมถึงชอบ

โอ๋ : กระต่ายน่ารักดีค่ะ

อ. เทอด : ใช่ กระต่ายน่ารักเนอะ ขนฟูๆ สีขาว หางปุยๆ กลมๆ น่ารักจริงๆ (นึกภาพตามอาจารย์พูด).. .แล้วอาจารย์ก็ถามว่า ถ้ามาเรียนแล้วและต้องฆ่ากระต่าย หนูทำได้ไหม?

โอ๋ : อึ้ง! เหมือนภาพอันน่ารักถูกตัดดับลงฉับพลัน เปลี่ยนเป็นภาพกระต่ายตาย พร้อมน้ำตาไหลออกมาโดยทันที ด้วยความไร้เดียงสาไม่รู้ว่าสัตวแพทย์ต้องทำหน้าที่นั้นด้วย ขณะนั้นอาจารย์เมตตาอธิบาย เพราะกระต่ายป่วยไม่มีทางรักษาได้แล้ว และทรมานมาก ถ้าหนูเป็นสัตวแพทย์หนูทำได้ไหม? ให้เค้าพ้นความทรมาน ก็ตอบไปทั้งน้ำตาอาบหน้าว่า ถ้าสัตวแพทย์มีหน้าที่นั้น หนูคิดว่าหนูทำได้ค่ะ

ปี 2541 ได้รำเบิกโตกในงานขันโตก มีอาจารย์ท่านหนึ่งให้สัญญาณว่าไปเชิญอาจารย์เทอด เพื่อมาร่วมรำวงด้วย (ซึ่งไม่มีในแผนงานการแสดง) พอเข้าไปเชิญ อ.เทอดท่านน่ารักมาก อาจารย์พูดยิ้มๆ ว่า เขินนะ แต่คนรำสวยมาเชิญขนาดนี้ ก็ต้องออกไปรำวงสิ แล้วนักศึกษากับอาจารย์ก็ได้รำวงกัน จากนั้นทุกครั้งที่เจอ อาจารย์จะแซวตลอดว่า นางรำคนสวย ยังรำอยู่ไหม? ให้ได้เขินทุกที

ปี 2562 ธ.ค. ได้พบกับอาจารย์อีกครั้ง วันนั้น อาจารย์แข็งแรง สดใส หล่อ สมาร์ท และน่ารักเหมือนเดิม อาจารย์ยื่นมือมาเลยขอกุมมืออาจารย์เพื่อส่งกำลังกายและรับพลังใจ ได้คุยกับอาจารย์อยู่นานเรื่องสารทุกข์สุขดิบ สุขภาพ งานวิจัย และยาบำรุงข้อ ซึ่งดีใจมากที่งานวิจัยตนเองเป็นประโยชน์กับสุขภาพของอาจารย์ 

ปี 2563 ม.ค. รับสายจากอาจารย์อีกครั้ง และไม่นึกเลยว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับอาจารย์จริงๆ 

จากวันนั้นถึงวันนี้ อาจารย์เป็นเสมือนพ่อ เป็นอาจารย์ผู้ให้วิชาความรู้ ให้แรงบันดาลใจ ให้กำลังใจ ให้แนวคิดในการทำงานและการดำเนินชีวิต  อาจารย์เป็นบุคคลผู้มีคุณูปการและต้นแบบของวงการสัตวแพทย์มาตลอดทั้งชีวิต และยังคงเป็นต่อไป  น้ำตาในวันนั้น...มาถึงน้ำตาในวันนี้ หลั่งจากความรัก ความศรัทธา และความอาลัย แม้วันนี้อาจารย์จากเราไปแล้ว แต่อาจารย์จะยังคงอยู่ในใจพวกเราตลอดไป.....ขอให้อาจารย์ไปสู่สุขคติ สงบ สว่าง และร่มเย็น

ด้วยรักและเคารพสุดหัวใจ